| Przygotuj się do choroby zawodowej |
| Autor: Piotr Henzler | |
|
Najczęstsze choroby zawodowe związane są z gardłem, słuchem i układem oddechowym. Cierpią na nie przede wszystkim nauczyciele, robotnicy zatrudnieni w halach produkcyjnych i górnicy. Na te choroby przypada ponad połowa wszystkich zarejestrowanych. Ale pracownicy "biurowi" też nie są wolni od zagrożeń. Pracownicy umysłowi, wykonujący pracę w biurze, domu czy innych podobnych warunkach, nie narażeni na pracę w uciążliwych warunkach, nie spędzający całych dni na "przemawianiu" (np. jak nauczyciele), rzadko zapadają na choroby spowodowane przez wykonywanie zawodu. Co nie oznacza, że im się nie zdarza. Praca przed komputerem wpływa na wzrok, powodować może dolegliwości kręgosłupa czy nadgarstków, pojawiać się mogą też inne choroby związane ze stresem (np. alkoholizm), depresje (np. z powodu wypalenia zawodowego), itd. Problem, przed jakim stoją pracownicy uważający, że podupadli na zdrowiu podczas pracy, jest taki, że niektórych spośród wymienionych chorób nie ma na ministerialnym wykazie chorób zawodowych (depresja, uzależnienia). A w przypadków innych, występujących na liście, może być problem z wykazaniem, że dana dolegliwość ma bezpośredni związek z wykonywaną pracą. Mimo wszystko, ci, którzy uważają, że to praca jest przyczyną ich choroby, mogą wystąpić o specjalny zasiłek chorobowy. Standardowy, przyznawany wszystkim chorym, wynosi 80% podstawy wynagrodzenia. Cierpiący na chorobę zawodową otrzymują pełne świadczenie, w wysokości 100% podstawy. Według danych Instytutu Medycyny Pracy z Łodzi, w 2004 roku zanotowano 3790 przypadków chorób zawodowych, z czego większość dotyczyła mężczyzn – 2306 wobec 1484. Oznaczało to, że na każde 100 tysięcy osób zatrudnionych, na chorobę zawodową zapadło 41 pracowników. Co trzeci mężczyzna zachorował na pylicę płuc (choroba górników), co piąty – miał stwierdzone uszkodzenie słuchu (np. robotnicy pracujący w halach produkcyjnych, przy głośnych maszynach). U kobiet aż połowa cierpiała na choroby narządu głosu (przede wszystkim nauczycielki), co piąta – choroby zakaźne lub pasożytnicze (np. pracownice służby zdrowia). Najbardziej niebezpieczna jest praca w województwie lubelskim. Według IMP w Łodzi, w regionie tym zapadalność wynosi 122 przypadki na 100 tysięcy pracujących (trzy razy więcej niż przeciętna dla kraju). Najmniej ryzykowna jest praca w Mazowieckiem – tylko 11,7 przypadków. Analizując te dane, trzeba jednak pamiętać, że w województwie mazowieckim nieporównywalnie więcej pracowników zatrudnionych jest w "bezpiecznych", biurowych zawodach. Podejrzewasz, że cierpisz na chorobę zawodową? Sprawdź, co powinieneś zrobić! 1. Lekarz pierwszego kontaktu - idź do lekarza w swojej przychodni. Im szybciej zaczniesz gromadzić dokumentację chorobową, tym większa szansa, że Ci się uda. Pamiętaj (spójrz w tabelę chorób zawodowych), że do stwierdzenia niektórych chorób potrzeba czasem i kilku lat terapii. 2. Lekarz medycyny pracy - skierowanie od niego otrzymasz od lekarza pierwszego kontaktu. Oczywiście, jeśli ten uzna, że istnieją przesłanki wskazujące na chorobę zawodową. Twoje pojawienie się w poradni medycyny pracy oznacza, że o Twoim problemie dowie się inspekcja sanitarna i inspekcja pracy, które zapewne przeprowadzą kontrolę w Twoim miejscu pracy - w tym momencie Twoje działania staną się znane pracodawcy. 3. Inspektor sanitarny - po kontroli podejmuje decyzję o stwierdzeniu (lub nie) choroby zawodowej; od jego decyzji przysługuje odwołanie. 4. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - odbierz/odbieraj swoje świadczenia: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, zasiłek wyrównawczy, odszkodowanie lub rentę. Słowniczek: Zasiłek chorobowy - świadczenie pieniężne wypłacane w wysokości 100% podstawy wynagrodzenia (w przypadku choroby zawodowej) przez maksymalnie pół roku, ale z możliwością przedłużenia. Świadczenie rehabilitacyjne - świadczenie w wysokości 100% podstawy wynagrodzenia wypłacane przez max. 12 miesięcy, w czasie, gdy pracownik przechodzi rehabilitację pozwalającą mu na powrót do pracy. Zasiłek wyrównawczy - świadczenie wypłacane jako dodatek do wynagrodzenia, pokrywające różnicę między wysokością wynagrodzenia otrzymywanego przed chorobą a tym, jakie dostaje pracownik "z uszczerbkiem na zdrowiu" (np. po zmianie stanowiska lub zakresu obowiązków), max. przez 24 miesiące. Odszkodowanie - jednorazowe świadczenie, którego wartość ustalana jest na podstawie wielkości (wyliczanego procentowo) uszczerbku na zdrowiu. Renta - stałe świadczenie, którego wysokość uzależniona jest od sytuacji zdrowotnej pracownika. Autor: Piotr Henzler |